ArribaAbajoVaite noi- te-vai fuxin- do-Vente auro- ra-vente abrin- do-co teu ros- tro-que sorrin- do-¡¡¡a sombra espanta!!! ¡Canta, paxariño can- ta-de ponliña en pon- la-que o sol se levan- ta-polo monte ver- de-polo verde mon- te-alegrando as her- bas-alegrando as fon- tes!... ¡Canta, paxariño alegre, canta! Canta porque o millo medre. ¡Canta! Canta porque a luz te escoite. ¡Canta! Canta que fuxeu a noite. Noite escura logo ven, e moito dura co seu manto de tristura, con meigallos e temores, agoreira de dolores, agarimo de pesares, cubridora en todo mal, ¡sal!... Que a auroriña o ceu colora cuns arbores que namora, cun sembrante de ouro e prata teñidiño de escalrata. Cuns vestidos de diamante que lle borda o sol amante antre as ondas de cristal. ¡Sal! Señora en todo mal, que o sol xa brila nas cunchiñas do areal, que a luz do día viste a terra de alegría, que o sol derrete con amor a escarcha fría. - II - Branca auro- ra-ven chegan- do-i ás porti- ñas-vai chaman- do-dos que dor- men-esperan- do-¡o teu folgor!... Cor... de alba hermosa lles estende nos vidriños cariñosa, donde o sol tamén suspende, cando aló no mar se tende de fogax larada viva, dempois leve, fuxitiva, triste, vago resprandor. Cantor dos aires, paxariño alegre, canta, canta porque o millo medre. Cantor da aurora, alegre namorado, ás meniñas dille que xa sal o sol dourado; que o gaiteiro, ben lavado, ben vestido, ben peitado, da gaitiña acompañado ¡á porta está!... Xa!... Se espricando que te esprica, repinica, repinica na alborada ben amada das meniñas cantadeiras, bailadoras, rebuldeiras; das velliñas alegriñas, das que saben ben ruar. ¡Arriba todas, rapaciñas do lugar!, que o sol i a aurora xa vos vén a dispertar. ¡Arriba! ¡Arriba, toleirona mocidad!, que atru- xaremos-cantaremos o ¡¡¡ala...lá!!!... |
